อ่านแล้วมีกำลังใจ

มีคนเคยบอกว่า...

ชีวิตคือการเดินทาง ที่ต้องเรียนรู้อย่างไม่มีวันสิ้นสุด
แต่ละวัน เราก้าวไปบนเส้นทาง
ที่เราเลือกที่จะเดิน และเลือกที่จะเป็น
โดยที่ไม่มีใครรู้ว่า ทางข้างหน้าจะเป็นยังไง
คงไม่มีใครอยากให้มันผิดพลาด
อยากให้หนทางของเรานั้นสวยงามไปในแบบที่เราคิด
บางวัน... เราก้าวเดินอย่างรวดเร็ว
เร็วจนแทบจะวิ่งด้วยความเชื่อมั่น
บางวัน... ใจดวงเดิมของเรามันก็กลับฝ่อ
เราแทบจะหยุดนิ่ง หมดแรง
ไม่เข้าใจกับหลายๆสิ่ง ที่ไม่ได้คาดคิดเอาใว้
บางวัน เราจึงขอเดินให้ช้าลงซักนิด
เพื่อที่จะได้มีเวลาคิด ทบทวน
หรือชื่นชมทิวทัศน์ข้างทางบ้าง
จนบางทีก็มารู้ตัวว่าเราอาจจะไปผิดทางด้วยซ้ำ
หรือสงสัยว่า ตัวเองกำลังหลงทางอยู่รึปล่าว
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เราจะไม่ได้เจอกับทางออก
เพราะอย่างน้อย...
เราก็ได้ลองไปในที่ที่ไม่เคยไป
หรือเราอาจจะกำลังไปในที่ที่ไกลกว่าเดิมก็ได้
หากชีวิตคือการเดินทางจริงๆ
เมื่อมีเริ่มต้น...
ก็ต้องมีจุดหมายปลายทาง
และมีทางออกให้กับทุกเส้นทางเสมอ
ให้เวลากับหนทาง
แล้วมันจะพาไปเจอกับเรื่องใหม่ๆ
และแม้บางครั้ง
หนทางจะพาเราย้อนกลับมาเจอเรื่องเดิมๆอย่างหนีไม่พ้น
เราอาจจะต้องหัวเราะ และร้องไห้ไปอีกซักกี่ครั้ง
ก็ไม่เป็นไรหรอก...
เพราะทุกขณะที่ผ่านไป
เรากำลังได้บทเรียนเพิ่มขึ้นมา
และจงทำความรู้จักกับความรู้สึกตัวเองให้มากขึ้น
ให้ตัวเองได้ลองทำ
แล้วทุกอย่าง ก็จะผ่านไปได้ด้วยดี...